Ou Skewe Staanlampie

Ou skewe, skewe staanlampie

Steun jy nog alleen skeef

Op kolletjie van droë aarde

Is jou wassies skeefgedruk deur wind

Ou skewe, skewe staanlampie

Staan sterk teen die wind

Wat verwoed woed om alle

Aarde al droër te verslind

Ou skewe, skewe staanlampie

Skeefweg staan jy alleen

Straal ʼn flou ou liggie uit

Wat reguit ligstrepe afgee

Ou skewe, skewe staanlampie

Hoe lank voor jy gaan knak

Jy - so eenkant in die donker

Jou ligkringetjie te skeef in die land

Ou skewe, skewe staanlampie

Troon tog so alleen en skeef

Bo die dorre Afrika en laat

Jou ligkring die bron van lewe wees.

Totale harmonie

As die rooidag breek,

die krieke na hul gate kruip,

die uil haarself toewikkel ,

die blomme weer oop-kelk,

dan sal jy my kry op die rots.

As die eerste lig die klowe kielie, 

en die diep poele dieper blink,

dan roep die hemelse Skilder sy sekretaris

en sê: Skryf! Skryf op jou digitale skyf: 

van My almag en grootheid   

wat Ek openbaar.

Kyk na die dou op die vensterraam,

die druppels glinster traliehek,

na die mossie wat sy donsies reg pik,

en die bome wat windritsel en dan trots oprig,

en skryf, skryf op jou digitale skyf:

van My almag en grootheid

wat Ek openbaar.

Ontheemd

Ek is ʼn banneling,

duif in ʼn hok

vreemd

gevange in my land

vervreemd

van my grond en taal.

Sms moord

My slaap het my bly ontwyk

En gedagteloos het ek beswyk

Gewag vir jou sms woord

En jou stiltes was my moord

Ek het my ontklem aan die foon

Jy het tog na alles, te diep gewoon

In my hart skelm skugter gekryp

En nou wag ek dat jy jou slyp

Om my uiteindelik snyend te los

Soos ‘n hond sonder sy nodige kos

My alleen te laat in my allene verdriet

Is dit na alles al wat jy my kan bied

Of brabbel ek nou in my nagtepsalm

Elke stukkie tikkie wat in my galm

Elke  trokkie bog wat ek kan dink

Of is jy ook dalk in die liefde versink

Moord

Vier en twintig, sewe, het ek gewag. . .

Vir jou.

Sewe maal sewentig het my oog aanskou

In die maneson.

Elke skadu dissekteer, oë geflits, vir elke hoek

Gewag,           bly wag.

Sonder hoop om jou pad vry te spring

.           .           .

Die ligkring, nie eens soos ’n boef in die nag, helder

ope dag.

Oop en bloot, astrant, tartend goël jy voort,

Jy’t gekom. . .

En kind met kierie van die lig gemaai,

In een swaai

Die anatomie ontbloot. Jou lag, laggend donkerte

G    e   w    o    r    d

’n Sewe sewentig ewigheid, swart kalk, pak.

Oneindig. . . . . . . . . . . . .

Jou geskal en nasionale dans oor my

lewenskassie.

Wrekende. . . Wit. . . Grys. . .na

Raafswart.

Jou oë het verlig. . . soos wat myne verdof. . .

Traan

Dit het stadig gevorm: soos ʼn kraan wat toe gedraai is, maar nog daardie laaste druppel drup

dit het saamgetrek ʼn magtige stroom oor wit spieël het die glad gladder geword

terwyl die skerpsste verdof, verwaas. met dubbelde dikte het dit toegeneem

terwyl newtonwetties begin werk het

die magtige golf stadig afgerommel

en opgedam in die keep het, oorgedam

alle emosie daarin vasgevang

die oomblik onmoontlik uitgerek

stadig het dit getrek

gerek

gebeur

tot die groot oomblik

toe alle bande geskeur is en

dit talloos afgedwaal en die vorm

die vorm van pyn afgedaal het

afgesak het

bodemloos

ondertoe

sodat

alleen

ʼn gladde

strook

die merke

van

strome

kon

vertel.

ʼn gladde

patroon

Af oor

My

wang.

Swanemeer

Wasem, wasem jaag na asem

Elke beweging skeur vel van vleis

Jy vrees, jou voete vergruis.

Krampe van moegheid ruk jou liggaam styf

Jy’s ʼn swaan sonder verblyf.

Swerwe oor die vloere heen,

Dawerende applous is daar geen.

Jou arms hang soos druppels in die lug

Hyg-hyg, terwyl jy bomenslikheid verrig

Maar daar is honderde om jou,

Hul veg na water, verwring vertrap.

Asem, jou knieë knak en jy kan nie

meer op jou tone kom. Vertrap verskeur

gelate val jy neer, jou oog aanskou ...

.... ʼn swanemeer.