Moord

Vier en twintig, sewe, het ek gewag. . .

Vir jou.

Sewe maal sewentig het my oog aanskou

In die maneson.

Elke skadu dissekteer, oë geflits, vir elke hoek

Gewag,           bly wag.

Sonder hoop om jou pad vry te spring

.           .           .

Die ligkring, nie eens soos ’n boef in die nag, helder

ope dag.

Oop en bloot, astrant, tartend goël jy voort,

Jy’t gekom. . .

En kind met kierie van die lig gemaai,

In een swaai

Die anatomie ontbloot. Jou lag, laggend donkerte

G    e   w    o    r    d

’n Sewe sewentig ewigheid, swart kalk, pak.

Oneindig. . . . . . . . . . . . .

Jou geskal en nasionale dans oor my

lewenskassie.

Wrekende. . . Wit. . . Grys. . .na

Raafswart.

Jou oë het verlig. . . soos wat myne verdof. . .