Moord

Vier en twintig, sewe, het ek gewag. . .

Vir jou.

Sewe maal sewentig het my oog aanskou

In die maneson.

Elke skadu dissekteer, oë geflits, vir elke hoek

Gewag,           bly wag.

Sonder hoop om jou pad vry te spring

.           .           .

Die ligkring, nie eens soos ’n boef in die nag, helder

ope dag.

Oop en bloot, astrant, tartend goël jy voort,

Jy’t gekom. . .

En kind met kierie van die lig gemaai,

In een swaai

Die anatomie ontbloot. Jou lag, laggend donkerte

G    e   w    o    r    d

’n Sewe sewentig ewigheid, swart kalk, pak.

Oneindig. . . . . . . . . . . . .

Jou geskal en nasionale dans oor my

lewenskassie.

Wrekende. . . Wit. . . Grys. . .na

Raafswart.

Jou oë het verlig. . . soos wat myne verdof. . .

Traan

Dit het stadig gevorm: soos ʼn kraan wat toe gedraai is, maar nog daardie laaste druppel drup

dit het saamgetrek ʼn magtige stroom oor wit spieël het die glad gladder geword

terwyl die skerpsste verdof, verwaas. met dubbelde dikte het dit toegeneem

terwyl newtonwetties begin werk het

die magtige golf stadig afgerommel

en opgedam in die keep het, oorgedam

alle emosie daarin vasgevang

die oomblik onmoontlik uitgerek

stadig het dit getrek

gerek

gebeur

tot die groot oomblik

toe alle bande geskeur is en

dit talloos afgedwaal en die vorm

die vorm van pyn afgedaal het

afgesak het

bodemloos

ondertoe

sodat

alleen

ʼn gladde

strook

die merke

van

strome

kon

vertel.

ʼn gladde

patroon

Af oor

My

wang.

Swanemeer

Wasem, wasem jaag na asem

Elke beweging skeur vel van vleis

Jy vrees, jou voete vergruis.

Krampe van moegheid ruk jou liggaam styf

Jy’s ʼn swaan sonder verblyf.

Swerwe oor die vloere heen,

Dawerende applous is daar geen.

Jou arms hang soos druppels in die lug

Hyg-hyg, terwyl jy bomenslikheid verrig

Maar daar is honderde om jou,

Hul veg na water, verwring vertrap.

Asem, jou knieë knak en jy kan nie

meer op jou tone kom. Vertrap verskeur

gelate val jy neer, jou oog aanskou ...

.... ʼn swanemeer.